Sporten, een gevecht tegen de tijd
Het is een ijzeren wet dat voldoende beweging een must is om gezond te blijven. Alleen minder én gezond eten helpt niet. Dus ook niet bij mij. Sinds april 2011 sport ik drie keer per week en ik haat elke minuut ervan! Ik zou graag een van die mensen zijn die huppelend de sportzaal binnenlopen maar helaas....het zit er niet in. Eruit wel maar erin niet!
Het begint al bij de planning van de week. Wanneer ga ik, hoeveel tijd heb ik en vooral hoeveel tijd wil ik er aan besteden? Dan het omkleden in een drukke kleedkamer, alles wat je niet nodig hebt in een kastje proppen, en alles wat ik wel nodig heb om mijn nek, in mijn handen en onder mijn arm. In de sportzaal zie ik alleen maar mensen die met plezier aan het sporten zijn terwijl ze het helemaal niet nodig hebben zo te zien. Ik vind dat een raar fenomeen.
Mijn oefeningen begin ik met 12 minuten opwarmen op de fiets. Een saaie oefening die precies doet wat er is beloofd, je wordt opgewarmd. Op de fiets neem ik wel de tijd om rond te kijken om te zien wat anderen doen. Een leuk sociaal gesprekje zit er niet in want iedereen is bezig met zijn eigen lijf en eigen ellende. Tegenwoordig neem ik mijn e-reader maar mee en dat helpt.
Het volgende marteltoestel is de loopband en de verhuizing kan beginnen. Mijn handdoek gaat mee, mijn flesje, de trainingssleutel met mijn programma er op. Mijn e-book niet vergeten! Dan op jacht naar de juiste loopband want ik wil ook niet overal te kijk staan. Ik neem een voorproefje op mijn training door een felle aanloop naar het toestel omdat iemand anders dreigt hem in te pikken. Hier ook eerst 2 minuten warm lopen (terwijl het zweet al op mijn voorhoofd staat.) Dan begint het serieuze werk. Met een snelheid van 6 kilometer per uur moet ik dertig minuten lopen. Na 10 minuten zweten durf ik weer op de klok te kijken om te constateren dat er nog maar 4 minuten voorbij zijn!
Elke minuut duurt en duurt en duurt. In mijn hoofd probeer ik van alles te verzinnen om maar niet aan de klok te denken. Wat eten we vandaag, geen goeie gedachte, wat ga ik straks doen, dat is al beter. Elke minuut gaat martelend langzaam voorbij. Mijn handdoek valt natuurlijk weer op de grond. Probeer die al lopend maar eens op te rapen. Ik neem weer eens een slokje water. Ik frutsel wat aan mijn shirt, en kijk als een zombie uit het raam. Om de saaiheid te verdrijven stel ik mijn programma soms bij. Ik sjoemel niet, dat is mijn eer te na, maar ik stel de helling zwaarder, of ik ga een stuk rennen. Alles om de tijd maar sneller te laten verlopen. Er zijn momenten dat mijn gedachten wegvloeien, magische momenten waarbij het lijkt alsof alles vanzelf gaat. Magisch maar helaas zeldzaam.
Na 15 minuten ben ik op de helft, Hoera! Na twintig minuten spreek ik mezelf moed in, het grootste gedeelte zit er op! 28 minuten.....ff doorzetten....30 minuten Cooldown! Mijn favoriete onderdeel van de hele training.
Ik mag nu een cappuccino nemen en een beetje bijkomen. Beneden in de kleedkamer begint de worsteling weer maar nu andersom. Douchen en afdrogen in een ruimte waarin je er niet op je best uit ziet. Strakke kleding over nog vochtige rug en dijen, mijn haren in pieken op mijn hoofd mascara als een wasbeer onder mijn ogen. Een toestand waarin ik mezelf niet eens aan mijn eigen vent laat zien.
In de spiegel zie ik waarom ik toch weer elke week naar de sportschool ga. De tijd heeft mijn billen laten hangen maar de tijd in de sportschool heeft ze weer strakker gekregen.Mijn hartslag is rustig, blozende wangen en heldere ogen. Mijn eerst wat gebogen houding is nu fier rechtop want het doet wel wat met je hoofd hoor, zo'n training. Ik ben een volhouder, een vechter, ik ben gewoon een supermens die deze 45 minuten durende marteling toch maar mooi elke keer weer uitvoert!
Ik ga dus verder met sporten, tegen heug en meug! De resultaten worden beter, mijn humeur ook, nu nog het plezier! De tijd zal het leren.
woensdag 15 februari 2012
dinsdag 17 januari 2012
Slank en gezond in tijdschrift Libelle
Enige tijd terug heeft het tijdschrift Libelle een brief van mij geplaatst. Ik reageerde op een oproep voor verhalen over :"nooit meer jojoën ". Hij is heel erg ingekort door de redactie van Libelle maar bevat wel netjes de essentie van mijn verhaal. De volledige brief volgt hieronder.
Nooit meer jojoën
Het is december 2010 en net als veel vrouwen worstel ik al heel mijn leven met mijn gewicht. Als ik alle kilo’s, die ik ooit ben afgevallen, bij elkaar optel dan draag ik een extra mens met me mee......Ik weeg dus 126 kilo en mijn angst voor diabetes en hartproblemen is groot. In 2012 word ik vijftig en ik wil dan gezond, sterk én slank zijn. Na lang wikken en wegen neem ik samen met mijn man de ultieme beslissing voor een Gastric Sleeve, een maagverkleining waarbij een deel van de maag operatief wordt verwijderd. De waarschuwingen uit mijn omgeving dat ik dan de rest van mijn leven moet opletten op wat ik eet kan ik pareren met: dat doe ik nu ook al!
Drie weken vóór de operatiedatum krijg ik nog een routine onderzoek. Met een camera via mijn keel naar mijn maag wordt er bekeken of ik een maagbacterie bij me draag. Is dat het geval dan krijg ik een antibioticakuur voorafgaand aan de maagoperatie. Tot mijn verbijstering en die van de artsen loopt het allemaal anders. Vrijwel direct krijg ik te horen dat het helemaal mis is. Na tien biopsies en vijf dagen wachten tussen hoop en vrees krijg ik de diagnose: lymfeklierkanker! Een 11 cm grote tumor in mijn maag vlak bij mijn slokdarm. Ik had geen klachten, geen pijn, geen symptomen, en gelukkig ook geen uitzaaiingen. Een operatie is niet mogelijk, laat staan een maagverkleining, overleven wordt nu het belangrijkste doel.
De behandeling begint onmiddellijk en drie maanden en zes zware chemokuren later word ik schoon verklaard. Direct na de diagnose ben ik gaan lezen wat voeding kan doen voor genezing van kanker. Dat is heel veel. Ik wil mijn lichaam in topconditie hebben om deze draak te verslaan dus schrap ik alles wat slecht is voor mijn lijf. Ik besluit om geen vlees meer te eten, vet, zout en suiker worden verbannen, ik leer een hele nieuwe manier van koken. Mijn man vecht mee, door dik en dun! Mijn motivatiel is niet meer afvallen maar een veel groter doel: gezond worden én blijven. De eerste tijd gaat er geen kilo af, door de chemo en de prednison kom ik zelfs aan, het kan me niet schelen. Na de chemo kan ik ook gaan sporten want bij een gezond lijf hoort ook spierkracht en uithoudingsvermogen. Met pet op mijn kop en hijgend en puffend worstel ik me door de eerste weken sporten. En dan gaat het hard. Ik leer rennen, en het lijkt wel of ik vleugels heb. Eten is een manier om gezond te zijn en beheerst niet meer mijn denken. Waar ik me vroeger zielig voelde dat ik al dat lekkere niet mag eten, wil ik het nu niet eens meer in mijn lijf hebben. Met behulp van een haptonoom krijg ik ook vat op mijn denken en voelen en krijg ik ook de kans om mentaal alles op een rijtje te krijgen. Vroeger werd ik laaiend als een diëtiste vertelde dat het een kwestie is van een knop om zetten. Ik weet nu dat het waar is. Voor mij was de diagnose een wake-up call. Inmiddels weeg ik 93 kilo bij een lengte van 1.72 en van maat 54 naar 44. Nog steeds te zwaar maar wél gezond. Het einde is letterlijk en figuurlijk nog niet in zicht. Ik laat het over aan mijn lijf wat mijn gezonde gewicht is. Mijn manier van eten is geen dieet maar eerder een levensstijl geworden, ik kan en wil niet meer terug naar toen. Op valentijnsdag 2012 word ik vijftig, stralend en gezond, ik ben trots op mijzelf.
Nooit meer jojoën
Het is december 2010 en net als veel vrouwen worstel ik al heel mijn leven met mijn gewicht. Als ik alle kilo’s, die ik ooit ben afgevallen, bij elkaar optel dan draag ik een extra mens met me mee......Ik weeg dus 126 kilo en mijn angst voor diabetes en hartproblemen is groot. In 2012 word ik vijftig en ik wil dan gezond, sterk én slank zijn. Na lang wikken en wegen neem ik samen met mijn man de ultieme beslissing voor een Gastric Sleeve, een maagverkleining waarbij een deel van de maag operatief wordt verwijderd. De waarschuwingen uit mijn omgeving dat ik dan de rest van mijn leven moet opletten op wat ik eet kan ik pareren met: dat doe ik nu ook al!
Drie weken vóór de operatiedatum krijg ik nog een routine onderzoek. Met een camera via mijn keel naar mijn maag wordt er bekeken of ik een maagbacterie bij me draag. Is dat het geval dan krijg ik een antibioticakuur voorafgaand aan de maagoperatie. Tot mijn verbijstering en die van de artsen loopt het allemaal anders. Vrijwel direct krijg ik te horen dat het helemaal mis is. Na tien biopsies en vijf dagen wachten tussen hoop en vrees krijg ik de diagnose: lymfeklierkanker! Een 11 cm grote tumor in mijn maag vlak bij mijn slokdarm. Ik had geen klachten, geen pijn, geen symptomen, en gelukkig ook geen uitzaaiingen. Een operatie is niet mogelijk, laat staan een maagverkleining, overleven wordt nu het belangrijkste doel.
De behandeling begint onmiddellijk en drie maanden en zes zware chemokuren later word ik schoon verklaard. Direct na de diagnose ben ik gaan lezen wat voeding kan doen voor genezing van kanker. Dat is heel veel. Ik wil mijn lichaam in topconditie hebben om deze draak te verslaan dus schrap ik alles wat slecht is voor mijn lijf. Ik besluit om geen vlees meer te eten, vet, zout en suiker worden verbannen, ik leer een hele nieuwe manier van koken. Mijn man vecht mee, door dik en dun! Mijn motivatiel is niet meer afvallen maar een veel groter doel: gezond worden én blijven. De eerste tijd gaat er geen kilo af, door de chemo en de prednison kom ik zelfs aan, het kan me niet schelen. Na de chemo kan ik ook gaan sporten want bij een gezond lijf hoort ook spierkracht en uithoudingsvermogen. Met pet op mijn kop en hijgend en puffend worstel ik me door de eerste weken sporten. En dan gaat het hard. Ik leer rennen, en het lijkt wel of ik vleugels heb. Eten is een manier om gezond te zijn en beheerst niet meer mijn denken. Waar ik me vroeger zielig voelde dat ik al dat lekkere niet mag eten, wil ik het nu niet eens meer in mijn lijf hebben. Met behulp van een haptonoom krijg ik ook vat op mijn denken en voelen en krijg ik ook de kans om mentaal alles op een rijtje te krijgen. Vroeger werd ik laaiend als een diëtiste vertelde dat het een kwestie is van een knop om zetten. Ik weet nu dat het waar is. Voor mij was de diagnose een wake-up call. Inmiddels weeg ik 93 kilo bij een lengte van 1.72 en van maat 54 naar 44. Nog steeds te zwaar maar wél gezond. Het einde is letterlijk en figuurlijk nog niet in zicht. Ik laat het over aan mijn lijf wat mijn gezonde gewicht is. Mijn manier van eten is geen dieet maar eerder een levensstijl geworden, ik kan en wil niet meer terug naar toen. Op valentijnsdag 2012 word ik vijftig, stralend en gezond, ik ben trots op mijzelf.
donderdag 12 januari 2012
Slank en gezond, weegschaal verslaving
Weegschaal Verslaving
Ik moet eerlijk bekennen dat ik verslaafd ben aan het wegen van mijzelf, en niet zo'n klein beetje ook. Vanaf augustus 2010 weeg ik mezelf élke dag...twee keer. Vanaf die tijd vul ik ook een exell bestand in. Ik heb namelijk berekend hoeveel ik kan en moet afvallen om een acceptabel gewicht te hebben rond mijn 50e verjaardag. Nauwgezet ben ik die lijst in gaan vullen. Al gauw zijn daar statistieken bijgekomen inclusief grafieken! met gewicht per dag, hoeveel ons is er af, BMI scores enz.
Elke dag wegen geeft me het gevoel dat ik goed bezig ben....tenminste....als ik ook echt afval. Steeds vaker merkte ik dat een gewichtsverlies wel of niet mijn humeur en instelling flink kan beïnvloeden. Dat ik niet goed bezig ben snap ik wel. Ik wil dit graag gaan veranderen. Een eerste stap was het stoppen met noteren wat ik elke dag weeg. Ik vul nu nog maar een keer in de week mijn gewicht in. Ik probeer mijn vorderingen af te meten aan andere dingen. Een maatje kleiner, gemakkelijker bewegen, mijzelf gezonder voelen, maar het valt niet mee. Deze week heb ik besloten de weegschaal weg te doen en (meer) te gaan vertrouwen op mijn gezonde levensstijl.
Dat heb ik geweten! Wat ik voel en ervaar komt dicht bij afkickverschijnselen.
Vandaag ben ik precies vier dagen NIET op de weegschaal geweest. 8 keer niet wegen.......Ik heb de weegschaal laten verstoppen om niet in de verleiding te komen maar ik denk er de hele dag aan. In iedere geval gisteren en heb ik de weegschaal terug gevraagd. John stelde voor om nu eerst deze blog te schrijven om helderheid te krijgen wat de weegschaal me nu echt brengt.
Ik mis het wegen in de ochtend, heb ik het gisteren "goed" gedaan? Ik mis het wegen in de avond. Hoeveel weeg ik en wat kan ik morgenochtend verwachten. Is dit een goede dag geweest. Langzaam komt het besef dat ik op iets anders moet focussen. Is dit een gezonde dag geweest? Heb ik keuzes gemaakt die goed zijn voor mijn lijf? Heb ik vandaag genoten van mijn nieuwe lijf én gezondheid?
Als ik me wel weeg hoef ik er niet meer aan te denken......dan is de strijd uit mijn hoofd.....rust en zekerheid......dat gevoel ken ik.
Aan de andere kant wil ik net als ieder ander zijn, dat mijn gewicht of eten helemaal geen issue is, dat het dus niet in mijn hoofd zit. Toegeven aan de weegschaal lijkt op die manier gemakkelijker dan de strijd aangaan. Al schrijvende merk ik dat het helderder wordt in mijn hoofd. Ik ga niet toegeven. Nee, beter gezegd, ik ga niet de ene verslaving vervangen door een andere verslaving. Het laat me ook terug denken aan een discussie over de maagverkleining. Argument om het niet te doen was: je moet dan de rest van je leven rekening houden met wat je eet. Mijn repliek was: dat moet ik nu ook! Dit lijkt er een beetje op. Of ik me nu wel weeg of niet, het controle hebben zit toch in mijn hoofd. Om stap voor stap naar een gezonde manier te groeien van omgaan met gezondheid en gewicht lijkt het me beter om me niet te wegen, net als ieder ander die zijn humeur niet laat afhangen van wat de weegschaal laat zien!
Klaar met de weegschaal verslaving!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik verslaafd ben aan het wegen van mijzelf, en niet zo'n klein beetje ook. Vanaf augustus 2010 weeg ik mezelf élke dag...twee keer. Vanaf die tijd vul ik ook een exell bestand in. Ik heb namelijk berekend hoeveel ik kan en moet afvallen om een acceptabel gewicht te hebben rond mijn 50e verjaardag. Nauwgezet ben ik die lijst in gaan vullen. Al gauw zijn daar statistieken bijgekomen inclusief grafieken! met gewicht per dag, hoeveel ons is er af, BMI scores enz.
Elke dag wegen geeft me het gevoel dat ik goed bezig ben....tenminste....als ik ook echt afval. Steeds vaker merkte ik dat een gewichtsverlies wel of niet mijn humeur en instelling flink kan beïnvloeden. Dat ik niet goed bezig ben snap ik wel. Ik wil dit graag gaan veranderen. Een eerste stap was het stoppen met noteren wat ik elke dag weeg. Ik vul nu nog maar een keer in de week mijn gewicht in. Ik probeer mijn vorderingen af te meten aan andere dingen. Een maatje kleiner, gemakkelijker bewegen, mijzelf gezonder voelen, maar het valt niet mee. Deze week heb ik besloten de weegschaal weg te doen en (meer) te gaan vertrouwen op mijn gezonde levensstijl.
Dat heb ik geweten! Wat ik voel en ervaar komt dicht bij afkickverschijnselen.
Vandaag ben ik precies vier dagen NIET op de weegschaal geweest. 8 keer niet wegen.......Ik heb de weegschaal laten verstoppen om niet in de verleiding te komen maar ik denk er de hele dag aan. In iedere geval gisteren en heb ik de weegschaal terug gevraagd. John stelde voor om nu eerst deze blog te schrijven om helderheid te krijgen wat de weegschaal me nu echt brengt.
Ik mis het wegen in de ochtend, heb ik het gisteren "goed" gedaan? Ik mis het wegen in de avond. Hoeveel weeg ik en wat kan ik morgenochtend verwachten. Is dit een goede dag geweest. Langzaam komt het besef dat ik op iets anders moet focussen. Is dit een gezonde dag geweest? Heb ik keuzes gemaakt die goed zijn voor mijn lijf? Heb ik vandaag genoten van mijn nieuwe lijf én gezondheid?
Als ik me wel weeg hoef ik er niet meer aan te denken......dan is de strijd uit mijn hoofd.....rust en zekerheid......dat gevoel ken ik.
Aan de andere kant wil ik net als ieder ander zijn, dat mijn gewicht of eten helemaal geen issue is, dat het dus niet in mijn hoofd zit. Toegeven aan de weegschaal lijkt op die manier gemakkelijker dan de strijd aangaan. Al schrijvende merk ik dat het helderder wordt in mijn hoofd. Ik ga niet toegeven. Nee, beter gezegd, ik ga niet de ene verslaving vervangen door een andere verslaving. Het laat me ook terug denken aan een discussie over de maagverkleining. Argument om het niet te doen was: je moet dan de rest van je leven rekening houden met wat je eet. Mijn repliek was: dat moet ik nu ook! Dit lijkt er een beetje op. Of ik me nu wel weeg of niet, het controle hebben zit toch in mijn hoofd. Om stap voor stap naar een gezonde manier te groeien van omgaan met gezondheid en gewicht lijkt het me beter om me niet te wegen, net als ieder ander die zijn humeur niet laat afhangen van wat de weegschaal laat zien!
Klaar met de weegschaal verslaving!
dinsdag 10 januari 2012
Ervaringen gezond afslanken
Ervaringen gezond afslanken graag delen met elkaar!
Als ik iets mooi zou vinden is dat lezers van deze blog reageren en hun eigen verhaal vertellen. Om elkaar te steunen maar ook om een dialoog te starten. Ik beantwoord graag alle vragen en wil ook graag de discussie aan. Hou je dus niet in en schrijf een reactie op de blog!
Wil je prive iets schrijven dan kan dat ook!
Ik wil even terug naar augustus 2010. Ik realiseerde mij dat ik over 18 maanden 50 jaar zou worden. Precies anderhalf jaar om eindelijk een ideaal gewicht te hebben voor de tweede helft van mijn leven. Ik rekende precies uit hoeveel ik in die tijd kon afvallen. Dat moest kunnen. Ik ben het traject ingegaan voor een Gastric Sleeve. Toen bleek dat 18 dagen voor de operatie ik een tumor had stortte mijn wereld in. Weet je wat mijn eerste gedachte was? Nu wordt deze operatie, mijn redmiddel om af te slanken me ook nog door de neus geboord! Hoe verknipt ik daarin dacht drong niet tot me door. Het heeft zeker nog twee weken geduurd voor ik besefte dat afvallen helemaal niet meer belangrijk was. Gezond worden en blijven moest nu het doel worden.
Mijn lichaam moet sterker worden om de chemo's aan te kunnen. Maar ik dacht ook aan de langere termijn. Hoe kan ik voorkomen dat de kanker straks terug komt? Via een bevriende homeopathisch arts en met veel googlen kwam ik op het dr.Houtsmuller dieet. Een anti-kanker dieet waar ik dus onmiddellijk mee ben begonnen. Nu doe ik dat niet meer strikt want in basis komt het hier op neer. Eten uit de schijf van vijf, geen rood vlees, wel vette vis. Het dieet steunde me wel in de eerste maanden, zeker ook om de omslag te maken naar een vegetarische leefstijl.
Wat het me wél opleverde? Bewustwording over wat goed en slecht voor me is en waarom. Steeds vaker voelde ik een sterke drang en stem in mijn hoofd: WIL ik dit eten? WIL ik dit in mijn lijf hebben? Nee, dus. Ik wil mezelf niet meer vergiftigen met vlees, E-Nummers, suiker, zout, verkeerde vetten enz.
De belangrijkste houdingsverandering is daar begonnen. Ik sta niet meer voor de kast met de gedachte:
Deze gedachte is zo belangrijk dat ik daar een volgende keer op terug kom.
Als ik iets mooi zou vinden is dat lezers van deze blog reageren en hun eigen verhaal vertellen. Om elkaar te steunen maar ook om een dialoog te starten. Ik beantwoord graag alle vragen en wil ook graag de discussie aan. Hou je dus niet in en schrijf een reactie op de blog!
Wil je prive iets schrijven dan kan dat ook!
Ik wil even terug naar augustus 2010. Ik realiseerde mij dat ik over 18 maanden 50 jaar zou worden. Precies anderhalf jaar om eindelijk een ideaal gewicht te hebben voor de tweede helft van mijn leven. Ik rekende precies uit hoeveel ik in die tijd kon afvallen. Dat moest kunnen. Ik ben het traject ingegaan voor een Gastric Sleeve. Toen bleek dat 18 dagen voor de operatie ik een tumor had stortte mijn wereld in. Weet je wat mijn eerste gedachte was? Nu wordt deze operatie, mijn redmiddel om af te slanken me ook nog door de neus geboord! Hoe verknipt ik daarin dacht drong niet tot me door. Het heeft zeker nog twee weken geduurd voor ik besefte dat afvallen helemaal niet meer belangrijk was. Gezond worden en blijven moest nu het doel worden.
Mijn lichaam moet sterker worden om de chemo's aan te kunnen. Maar ik dacht ook aan de langere termijn. Hoe kan ik voorkomen dat de kanker straks terug komt? Via een bevriende homeopathisch arts en met veel googlen kwam ik op het dr.Houtsmuller dieet. Een anti-kanker dieet waar ik dus onmiddellijk mee ben begonnen. Nu doe ik dat niet meer strikt want in basis komt het hier op neer. Eten uit de schijf van vijf, geen rood vlees, wel vette vis. Het dieet steunde me wel in de eerste maanden, zeker ook om de omslag te maken naar een vegetarische leefstijl.
Wat het me wél opleverde? Bewustwording over wat goed en slecht voor me is en waarom. Steeds vaker voelde ik een sterke drang en stem in mijn hoofd: WIL ik dit eten? WIL ik dit in mijn lijf hebben? Nee, dus. Ik wil mezelf niet meer vergiftigen met vlees, E-Nummers, suiker, zout, verkeerde vetten enz.
De belangrijkste houdingsverandering is daar begonnen. Ik sta niet meer voor de kast met de gedachte:
- wat erg dat ik dit lekkere eten nooit meer mag eten.
- Dit soort eten wil ik niet meer in mijn lijf hebben.
Deze gedachte is zo belangrijk dat ik daar een volgende keer op terug kom.
Motivatie voor gezond en slank
Motivatie voor gezond en slank
Doel van deze website over slank én gezond is zelfs voor mij niet helemaal duidelijk. Mijn eerste gedachte was dat ik vooral mijn verhaal wil vertellen om het van me af te schrijven. Om duidelijkheid te krijgen voor mezelf waar nu precies het omkeerpunt ligt waarom het gezond leven en daarmee afslanken nu wel lukt. Inmiddels heb ik wel door dat motivatie belangrijk is. Daarmee bedoel ik niet de motivatie of wilskracht die ik al jaren heb....en waarmee het afvallen wel lukte maar het slank blijven niet! Nee, ik heb het over de JUISTE motivatie. Inderdaad met hoofdletters.
Waar ik al die jaren dacht dat als je maar hard genoeg slank wil worden, je dit ook kunt bereiken met pure wilskracht werkt deze wilskracht niet meer als je ook slank wil blijven.
Slank worden is een doel op zich, het omzetten naar slank blijven vraagt een andere motivatie. Ik mag wel zeggen dat ik dit uit eigen ervaring kan vertellen. Mijn eerste poging was na de geboorte van mijn twee kinderen. Veertig kilo ben ik afgevallen. Binnen twee jaar zaten ze er weer aan (plus meer). Een tweede poging leverde een gewichtsverlies op van 20 kilo. Ook die kwamen weer terug (plus meer) Een derde poging kreeg ik er, met dezelfde wilskracht en motivatie als de eerdere keren 33 kilo af. ook die zijn weer terug gekomen met als resultaat dat ik naar een hulpmiddel ben gaan zoeken. Ik had de overtuiging dat ik het deze keer zonder hulp niet zou redden. Voor mij betekende dit een maagverkleining een zgn Gastric Sleeve. In mijn eerste post vertel ik daarover.
In alle gevallen was de motivatie afvallen en slank worden. December 2010 is de motivatie veranderd naar: ik wil gezond zijn!
Hoe ik de motivatie voor gezond en slank heb gevonden vertel ik in de berichten hierna.
Doel van deze website over slank én gezond is zelfs voor mij niet helemaal duidelijk. Mijn eerste gedachte was dat ik vooral mijn verhaal wil vertellen om het van me af te schrijven. Om duidelijkheid te krijgen voor mezelf waar nu precies het omkeerpunt ligt waarom het gezond leven en daarmee afslanken nu wel lukt. Inmiddels heb ik wel door dat motivatie belangrijk is. Daarmee bedoel ik niet de motivatie of wilskracht die ik al jaren heb....en waarmee het afvallen wel lukte maar het slank blijven niet! Nee, ik heb het over de JUISTE motivatie. Inderdaad met hoofdletters.
Waar ik al die jaren dacht dat als je maar hard genoeg slank wil worden, je dit ook kunt bereiken met pure wilskracht werkt deze wilskracht niet meer als je ook slank wil blijven.
Slank worden is een doel op zich, het omzetten naar slank blijven vraagt een andere motivatie. Ik mag wel zeggen dat ik dit uit eigen ervaring kan vertellen. Mijn eerste poging was na de geboorte van mijn twee kinderen. Veertig kilo ben ik afgevallen. Binnen twee jaar zaten ze er weer aan (plus meer). Een tweede poging leverde een gewichtsverlies op van 20 kilo. Ook die kwamen weer terug (plus meer) Een derde poging kreeg ik er, met dezelfde wilskracht en motivatie als de eerdere keren 33 kilo af. ook die zijn weer terug gekomen met als resultaat dat ik naar een hulpmiddel ben gaan zoeken. Ik had de overtuiging dat ik het deze keer zonder hulp niet zou redden. Voor mij betekende dit een maagverkleining een zgn Gastric Sleeve. In mijn eerste post vertel ik daarover.
In alle gevallen was de motivatie afvallen en slank worden. December 2010 is de motivatie veranderd naar: ik wil gezond zijn!
Hoe ik de motivatie voor gezond en slank heb gevonden vertel ik in de berichten hierna.
maandag 9 januari 2012
Slank en Gezond, doel of middel
Slank en Gezond, doel en middel. Dat is nogal wat om zomaar op te schrijven. Ik heb namelijk de wijsheid niet in pacht om aan anderen te vertellen hoe je kiest voor een gezonder leven. Ik kan alleen maar mijn eigen ervaringen vertellen. En weet je wat? Ik ben er nog lang niet. Ik ben wel vast besloten om door te gaan met de weg die ik ben ingeslagen. Heb ik dat al eerder beweerd? Ja, al drie keer eerder.
Hoe begin je een blog over gezonder leven, afslanken, doelen stellen, de klik maken, vallen én opstaan op de weg naar een gezonder en slanker leven, als dit een proces is van 30 jaar?
Niet eenvoudig en ik heb er ook geen antwoord op. Er zit maar een ding op.....beginnen en doorgaan. Eigenlijk precies zoals ik bezig ben met gezonder leven.
Waarom het me nu wel lukt en dat ik er zelfs over schrijf is geen toeval. Blijkbaar had ik iets ernstigs nodig om serieus aan de slag te gaan met een fors overgewicht, een ongezonde levensstijl en alleen de droom om ooit mooi en slank te zijn.
Voor mij was de ommezwaai een diagnose in december 2010. Lymfeklier kanker. Chemokuren. Niet de minste waarschuwing en hij kwam dan ook aan alsof ik met mijn hoofd tegen een muur aan reed met 50 kilometer per uur zonder dat ik de tijd kreeg om mijn remmen te gebruiken.
Op dat moment stond ik op de lijst voor een Gastric Sleeve. Een maagoperatie waarbij een deel van je maag wordt weggehaald. Ik was Obese, met een BMI van 40 en een uitzicht op diabetes en hartproblemen. Toch had die operatie maar één doel "afslanken en mooi" worden. Pas toen de diagnose Lymfeklierkanker viel besefte ik dat er maar één doel was: gezond worden. Je hebt niets aan slank zijn als je dood bent. Het proces kon beginnen. Slank én gezond, doel of middel!?
Hoe begin je een blog over gezonder leven, afslanken, doelen stellen, de klik maken, vallen én opstaan op de weg naar een gezonder en slanker leven, als dit een proces is van 30 jaar?
Niet eenvoudig en ik heb er ook geen antwoord op. Er zit maar een ding op.....beginnen en doorgaan. Eigenlijk precies zoals ik bezig ben met gezonder leven.
Waarom het me nu wel lukt en dat ik er zelfs over schrijf is geen toeval. Blijkbaar had ik iets ernstigs nodig om serieus aan de slag te gaan met een fors overgewicht, een ongezonde levensstijl en alleen de droom om ooit mooi en slank te zijn.
Voor mij was de ommezwaai een diagnose in december 2010. Lymfeklier kanker. Chemokuren. Niet de minste waarschuwing en hij kwam dan ook aan alsof ik met mijn hoofd tegen een muur aan reed met 50 kilometer per uur zonder dat ik de tijd kreeg om mijn remmen te gebruiken.
Op dat moment stond ik op de lijst voor een Gastric Sleeve. Een maagoperatie waarbij een deel van je maag wordt weggehaald. Ik was Obese, met een BMI van 40 en een uitzicht op diabetes en hartproblemen. Toch had die operatie maar één doel "afslanken en mooi" worden. Pas toen de diagnose Lymfeklierkanker viel besefte ik dat er maar één doel was: gezond worden. Je hebt niets aan slank zijn als je dood bent. Het proces kon beginnen. Slank én gezond, doel of middel!?
Abonneren op:
Posts (Atom)