Enige tijd terug heeft het tijdschrift Libelle een brief van mij geplaatst. Ik reageerde op een oproep voor verhalen over :"nooit meer jojoën ". Hij is heel erg ingekort door de redactie van Libelle maar bevat wel netjes de essentie van mijn verhaal. De volledige brief volgt hieronder.
Nooit meer jojoën
Het is december 2010 en net als veel vrouwen worstel ik al heel mijn leven met mijn gewicht. Als ik alle kilo’s, die ik ooit ben afgevallen, bij elkaar optel dan draag ik een extra mens met me mee......Ik weeg dus 126 kilo en mijn angst voor diabetes en hartproblemen is groot. In 2012 word ik vijftig en ik wil dan gezond, sterk én slank zijn. Na lang wikken en wegen neem ik samen met mijn man de ultieme beslissing voor een Gastric Sleeve, een maagverkleining waarbij een deel van de maag operatief wordt verwijderd. De waarschuwingen uit mijn omgeving dat ik dan de rest van mijn leven moet opletten op wat ik eet kan ik pareren met: dat doe ik nu ook al!
Drie weken vóór de operatiedatum krijg ik nog een routine onderzoek. Met een camera via mijn keel naar mijn maag wordt er bekeken of ik een maagbacterie bij me draag. Is dat het geval dan krijg ik een antibioticakuur voorafgaand aan de maagoperatie. Tot mijn verbijstering en die van de artsen loopt het allemaal anders. Vrijwel direct krijg ik te horen dat het helemaal mis is. Na tien biopsies en vijf dagen wachten tussen hoop en vrees krijg ik de diagnose: lymfeklierkanker! Een 11 cm grote tumor in mijn maag vlak bij mijn slokdarm. Ik had geen klachten, geen pijn, geen symptomen, en gelukkig ook geen uitzaaiingen. Een operatie is niet mogelijk, laat staan een maagverkleining, overleven wordt nu het belangrijkste doel.
De behandeling begint onmiddellijk en drie maanden en zes zware chemokuren later word ik schoon verklaard. Direct na de diagnose ben ik gaan lezen wat voeding kan doen voor genezing van kanker. Dat is heel veel. Ik wil mijn lichaam in topconditie hebben om deze draak te verslaan dus schrap ik alles wat slecht is voor mijn lijf. Ik besluit om geen vlees meer te eten, vet, zout en suiker worden verbannen, ik leer een hele nieuwe manier van koken. Mijn man vecht mee, door dik en dun! Mijn motivatiel is niet meer afvallen maar een veel groter doel: gezond worden én blijven. De eerste tijd gaat er geen kilo af, door de chemo en de prednison kom ik zelfs aan, het kan me niet schelen. Na de chemo kan ik ook gaan sporten want bij een gezond lijf hoort ook spierkracht en uithoudingsvermogen. Met pet op mijn kop en hijgend en puffend worstel ik me door de eerste weken sporten. En dan gaat het hard. Ik leer rennen, en het lijkt wel of ik vleugels heb. Eten is een manier om gezond te zijn en beheerst niet meer mijn denken. Waar ik me vroeger zielig voelde dat ik al dat lekkere niet mag eten, wil ik het nu niet eens meer in mijn lijf hebben. Met behulp van een haptonoom krijg ik ook vat op mijn denken en voelen en krijg ik ook de kans om mentaal alles op een rijtje te krijgen. Vroeger werd ik laaiend als een diëtiste vertelde dat het een kwestie is van een knop om zetten. Ik weet nu dat het waar is. Voor mij was de diagnose een wake-up call. Inmiddels weeg ik 93 kilo bij een lengte van 1.72 en van maat 54 naar 44. Nog steeds te zwaar maar wél gezond. Het einde is letterlijk en figuurlijk nog niet in zicht. Ik laat het over aan mijn lijf wat mijn gezonde gewicht is. Mijn manier van eten is geen dieet maar eerder een levensstijl geworden, ik kan en wil niet meer terug naar toen. Op valentijnsdag 2012 word ik vijftig, stralend en gezond, ik ben trots op mijzelf.
